Οι Τρεις Ιεράρχες έπαιξαν ένα ρόλο χριστιανικά παιδευτικό και διαφωτιστικό πάνω στον λαό τους. Έβλεπαν τον λαό να εξακολουθεί να τηρεί και να εφαρμόζει, πεισματικά μάλιστα πολλές φορές, έθιμα, πίστεις κ.λπ. όχι απλώς προχριστιανικά, αλλά, συχνά, παράλογα ή και ηθικά προκλητικά.
Οι Τρεις Ιεράρχες θέλησαν να τα καταπολεμήσουν με δύο κυρίως τρόπους: είτε απορρίπτοντας τα απολύτως ως αήθη προς το χριστιανικό πνεύμα (π.χ. εκτροπές στη συμπεριφορά κατά τους γάμους ή στις μεταμφιέσεις κ.λπ.) είτε διατηρώντας μεν -αφού έβλεπαν κιόλας την εμμονή του λαού σ' αυτά-, αλλά αποδίδοντάς τους νέες σημασίες και ερμηνείες (π.χ. στη χρήση κεριών ή των γαμήλιων στεφάνων).
Πάντως και στη μια και στην άλλη περίπτωση, εμείς κερδίζουμε πλήθος πληροφοριών, πολύτιμων για την «αναστήλωση» της υλικής, κοινωνικής και πνευματικής ζωής των πρώτων χριστιανικών αιώνων στο Βυζάντιο.
Έτσι η συμβολή των Τριών Οικουμενικών Διδασκάλων σε μια ιστορική λαογραφία, έστω και άθελά τους, είναι τεράστια.